Łodzianka

Rewolucja 1905 roku.

 utwór łodzianka z 1909 roku

Śmiało podnieśmy krwawe sztandary,

Jasną zielenią opaszmy skroń.

Otośmy pełni siły i wiary

Na bój śmiertelny chwycili broń.

O, bo to walka o wolność ludu,

Sztandar nasz krwawy – braci krew,

Droga przed nami z cierni i trudu.

Uczucia w piersi – zemsta i gniew.

Naprzód, o Łodzi, w krwawej powodzi

Poległych braci pomścić już czas,

Czas, by stanęli starzy i młodzi,

Walczyć za wolność czas, wielki czas!

Bałuty

Dziś, gdy nas gnębią różne Szajbiery(1),

Gdy majster każdy – szpicel i cham,

Gdy ufni w pomoc rządu Gajery(2)

Pędzą łaknących pracy od bram,

Gdy z Kaznakowem(3) Poznański(4) w zgodzie,

Gdy razem chłoszczą: nędza i bat,

Gdy za idee w głodzie i chłodzie

Umiera ojciec, siostra i brat. –

Naprzód, o Łodzi, w krwawej powodzi

Zerwijmy pęta z gnębionych mas.

Stańmy do walki, starzy i młodzi:

Czas pomścić braci poległych, czas!

Gdy setki naszych mężnych szermierzy

Poszło na Sybir do carskich turm,

Niech wstaną nowi dziś bohaterzy,

Rozdzwonią ciszę odgłosem surm.

Za szereg braci poległych w borze,

Za groby, które zbezcześcił wróg,

Zemstę przysiężmy – stańmy jak morze

I zmiećmy przemoc z dziejowych dróg!

Naprzód, o Łodzi, w krwawej powodzi

Poległych braci pomścijmy wraz,

Stańmy do walki, starzy i młodzi:

Bo przyszła chwila. Już nastał czas![1]